Ancak iman edip,ameli salih işleyenler,hakkı ve sabrı tavsiye edenler müstesnadırlar.
(Asr, 3)
Kulluğa en çok yakışan kelime! Yaratılanın,Yaratıcı'sına en büyük saygısı...Her şey "Sen" dendir deyip susması.Büyük bir baş eğiş ve büyük bir isyan.Allah'a itaat eden başın,nefs'e kalkması...Buradan anlaşılıyor ki;Sabr'ada sabır gerekiyordu.Bu o kadar da kolay değildi.Basit değildi sabretmek.Dil lal olmalıydı.Şikayet yoktu bu oyunda.Çıkarsız,samimi birliktelikler.Kim kime sabredecekti muamma!!! Kulun isyanıda vardı sonuçta.Bunu engellemek düşmüştü iman'ın başına.Evet;İman gerekti bu savaşta.Hiç sarsılmayan,ayakta duran.Taklidi değil,tahkiki olan.Nihayetinde bunu yapacak olan bir Adem'di.Gerek melek'ten üstün,gerekse iblis'ten aşağıda.Çok denedi sabretmeyi.Öncelerinde tam olarak bilemedi.Artık "başarıyorum" derken tekrar tökezledi.
İblis'in işi yok...
Düşmanına yanaşmaktan başka.Ve iblis! Görevini en ihya edendi aslında.Kul masumdu.Göremiyordu cennet'ine uzanan eli.İmtihanlarla dolu dünyasında sabır gerekti.Mecburiyet yoktu asla.Herşey ALLAH için olmalıydı.
Düşündü...Bunu yapmak gözünde bir hayli büyüdü.Oysa bu zamana kadar sabrediyorum dediği herşey mecburiyetten değilmiydi?
Ufak bir imkanı olsa en küçük imtihanında kaçıp gidecekti.Sabreden kişi kaçmayı nasıl düşünebilirdi? Tüm renkleri görmeliydi.Artık sıra "Nefs" mücadelesine gelmişti.Ayetlerin sıcaklığı enjekte oldu damarlarına.ALLAH sabredenler ile beraberdi.Artık Adem büyük bir yarışın içindeydi.Ey iman edenler.Sabredin.İman ediyorsa sabretmeliydi.
Birdenbire fark etti.Önce imanına bir tedavi gerekti.Sabır ise ona en güzel estetikti.Şeytan için zifiri karanlık,Melek için ise en berrak beyazlığın ortasındaydı.Sabrı,ufak bir soru karmaşasından öğrenmişti.Mecburiyetten mi yoksa ,gerçekten sabırmıydı onunkisi?
Birde tefekkür etse neler bilecekti? Aslolanı nihayet öğrendi.Artık dilinde tek dua vardı...
Sabır için sadece " sabır" ver ya Rabbi...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder